| Key'la | |
|---|---|
| Wiek | 8-10 lat |
| Pochodzenie | Wielkie Stepy |
| Kultura | Verdanno |
| Przynależność | Ród Kalevenh |
| Rodzina | Vee'ra (matka)
And'ewers (ojciec) Ruk'hert (brat) Eso'bar (brat) Der'eko (brat) Gen'doryn (brat) Det'mon (brat) Mer'danar (brat) Fen'doryn (brat) Ana'we (siostra) Nee'wa (siostra) |
| Przezwisko vaihirów | Słaba Jedna (Sauri-noi) |
Key'la jest najmłodszą córką And'ewersa. Z pochodzenia Verdanno.
Biografia[]
Key'la ma dziewięcioro starszego rodzeństwa. Przysła na świat jako najmłodsze dziecko Vee'ry i And'ewersa Kalevenhów.
Uwaga! W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu. Uciekaj.
Opowieści z meekhańskiego pogranicza. Wschód - Zachód[]
Koło o ośmiu szprychach[]
Gdy Kailean odwiedza przybraną rodzinę, ośmioletnia Key'la jest jedną ze słuchaczek opowieści Der'eko. Key'la z piskiem obłapia kuzynkę, później wspina się na Kailean i robi jej wyrzuty, że zwlekała z odwiedzinami. Kailean nazywa dziewczynkę "Key". Nee'wa tarmosi włosy najmłodszej siostry. Gdy najstarszy z braci kłóci się z Eso'barem, Key'la opowiada o kłótniach Der'eko z ojcem:
- – Zawsze tak jest. – Key’la poruszyła się niecierpliwie. – Zawsze się kłócicie, a potem Trzeci ucieka. Ostatnio też tak było. Tak samo jak z ojcem. Wrzeszczą na siebie i syczą niczym dwa zdziczałe koty, a potem jeden wali w kuźni młotem jak wściekły, a drugi znika gdzieś na cały dzień.
Niebo ze stali. Opowieści z meekhańskiego pogranicza[]
Część I. Smak żelaza[]
Key’la, najmłodsza ośmioletnia córka And’ewersa, kłóci się z rodzeństwem i ucieka z obozowiska. Dziewczynkę i szukającą jej starszą siostrę napada trójka ubranych na szaro mężczyzn. Z pomocą przychodzi im nieznane stworzenie, które brutalnie zabija wszystkich napastników. Dziewczynki wracają do obozu Verdanno.
Po pewnym czasie Key’la wyrusza do lasu, aby odwdzięczyć się swojemu wybawcy. Zostawia tam gruby pled i jedzenie, podarunek dla nieznajomego wybawcy. Key'la ukrywa rannego chłopca w jednym z wozów rodziny. Dziwny chłopak, noszący na lewej dłoni drucianą konstrukcję zwieńczoną stalowymi pazurami, nie rozmawia z nią ani nie wyraża w żaden sposób emocji. Mimo to dziewczynka leczy go z gorączki, przynosi jedzenie i wodę, traktując to jako spłatę długu za uratowanie życia.
Część II. Smak krwi[]
Key’la obserwuje przygotowania swoich rodaków do bitwy. Niemy przyjaciel dziewczynki dochodzi do zdrowia. Key'la plecie słomiane płotki na burty wozów i roznosi jedzenie. Wkrótce rozpoczyna się bitwa w Rogatym Grodzie. Key’la pomaga, roznosząc wodę i jedzenie, gdyż na wojnie, według wozackich tradycji nawet dzieci muszą być pomocne. W czasie pierwszego poważnego szturmu koczownicy błyskawicznym atakiem zdobywają zewnętrzną linię wozów. Key’la ostrzega żołnierzy o przerwaniu linii obrony, dzięki czemu zostaje zatkany wyłom, ale sama zostaje porwana przez uciekających wrogów. W tym samym momencie wracają rydwany wysłane na południe i niespodziewanie atakują oblegających. Koczownicy zostają rozbici, lecz nie pokonani. Rozproszeni, uciekają na wschód, zabierając ze sobą Key’lę.
Uprowadzona Key’la jest bita i poniewierana w obozie Se-kohlandczyków. Walczy i prowokuje grupkę wyrostków do linczu, lecz przed śmiercią ratuje ją kilku wojowników Sahrendey, ludu szczególnie znienawidzonego przez Wozaków.
Jeden z wojowników Sahrendey nakazuje swojej niewolnicy zająć się ranami Key’li. Wyjawia dziewczynce, że nie ratował jej z litości. Niewolnica zajmuje się ranną, opowiada jej historię ludu Sahrendey i Wilków, ich elitarnych oddziałów, formowanych z młodego pokolenia mężczyzn i kobiet różnych plemion. Key’la dowiaduje się też, że Ojciec Wojny jest niedaleko ze swoimi oddziałami.
Wybawcą Key’li okazuje się dowódca elitarnych oddziałów Sahrendey – Widmowych Wilków – Amureh Womreys. Wojownik nie chce wydać jeńca Se-kohlandczykom i ukrywa dziewczynkę w swoim obozie. Po jakimś czasie przywozi do namiotu schwytanego w potyczce jeńca, jednego z Verdanno. Od niego właśnie Key’la dowiaduje się, czym plemiona Sahrendey zawiniły wobec Wozaków.
Nieco później Key’la próbuje ucieczki, aby ostrzec karawanę przed czyhającą pułapką, ale zostaje pojmana przez Se-kohlandczyków. Mała Wozaczka, uwieszona na hakach na granicy obozów, z widokiem na przyszłe pole bitwy, jest torturowana.
Mimo ogromnego cierpienia i bólu nie płacze, hardo patrzy na swoich oprawców. Sahrendey oferują jej łaskę śmierci, wbrew rozkazom Se-kohlandczyków. Dziewczynka odmawia, chce oglądać, jak wrogowie jej ludu giną. W nocy do Key’li dociera jej niemy przyjaciel, jednak po chwili odchodzi, nie pomagając jej.
Wokół nadchodzącej śmierci Key’li zbierają się duchy poległych oraz rodowe duchy Sahrendey, które od lat towarzyszą tym plemionom. Dokonuje się coś niebywałego – duchy zwabione cierpieniem dziewczynki i urzeczone jej dzielnością wobec śmierci próbują się z nią połączyć. Do wiszącego na hakach dziecka przychodzi także Saonra Womreys, żona wodza Wilków, wściekła, bo straciła kontakt z rodowymi duchami, gotowa jest skrócić cierpienie Key’li. Jednak chłopiec, którego Key’la uratowała, rozbraja kobietę i zmusza do kontaktu z kłębiącymi się wokół duchami. W ten sposób obie, mała Wozaczka i żona przywódcy elity Sahrendey, poznają prawdę o zawiłej przeszłości i krzywdzie sprzed lat. W następnej chwili na polu bitwy pojawia się też Szósta Kompania, która ratuje obie przed atakiem oddziału Błyskawic.
Saonra Womreys przedziera się z Key’lą do obozu i przekazuje Wozakom historię, którą otrzymała od duchów. And'ewers kładzie córkę do wozu mieszkalnego.Key’la przeżywa kolejne tortury, tym razem przez obrazy, jakie zsyłają jej duchy. Przypadkiem potrąca lampę, która rozbija się i podpala wóz. Jej rodzina znajduje tylko popioły.
|
UWAGA!
Spoilery z 5. tomu Każde Martwe Marzenie! |
Każde martwe marzenie. Opowieści z meekhańskiego pogranicza[]
Część I. Napięta cięciwa[]
Ekkenhard podziwia na Wyżynie Lytherańskiej kurhan dla Key'li zwany Męką Wybranej. And'ewers całe dnie spędza w pobliżu miejsca, gdzie spłonął wóz Key'li. Cesarz chce poznać miejsce pobytu Key'li, która została uprowadzona w Mrok. Luwo podejrzewa, że dziewczynka zabrała ze sobą plemienne duchy w Mrok. Odnalezieniem dziecka ma zająć się Laiwa na spółkę z Szóstą Kompanią Szóstego Pułku Górskiej Straży oraz wysłannikami Szczurzej Nory.
Key'la i kanaloo imieniem Kocyk trafiają w środek walki szarych z vaihirami. Czterorękie olbrzymy próbują zabić chłopca, ale Key'la powstrzymuje potwory. Vaihirowie dzielą się z dziećmi prowiantem i opatrują rany Key'li, którą nazywają Słaba Jedna (Sauri-noi). Po dotarciu do plemienia vaihirów, Key'la przysłuchuje się grze na holi, rozmawia z olbrzymką imieniem Usta Ziemi. Vaihirowie odbywają sąd i skazują Kocyka na śmierć. Gdy chłopiec zostaje zamknięty w klatce, Usta Ziemi manipuluje Key'lą, zachęcając ją do podjęcia wyzwania próby ratowania Kocyka. Dzieci wygrywają grę w oloola z vaihirami. Usta Ziemi ogląda pękniętą płytę, w którą uderzyła Key'la, używając nieświadomie Mocy.
Część II. Pęknięty mur[]
Key'la uczy się walki kohhą. Przykuta do Kocyka, wspólnie z chłopcem trenuje walkę z vaihirami. Usta Ziemi pokazuje dziewczynce cmentarzysko olbrzymów. Key'la wysłuchuje historii o szale bojowym i o pozbawionych rozumu nowonarodzonych dzieciach. Wkrótce czterorękie potwory zabierają Key'lę i kanaloo do Doliny Żalu, gdzie uwięziony jest Thoweth, bóg vaihirów. Dziewczynka ogląda demoniczne bestie rodzące się w Dolinie, Usta Ziemi, osłaniana przez walczące plemię, prowadzi Key'lę do Thowetha. Usta Ziemi przykuwa kanaloo do kamienia, w którym tkwią łańcuchy więżące boga. W ten sposób zmusza Key'lę do użycia Mocy.
Luwo rozmyśla nad tym, że kult Key'li staje się coraz silniejszy, i że dziewczynka była rdzeniem dla ana'boga.
Matka Dobrych Panów rozkazuje unieruchomić ranną Key'lę i wyjawia jej prawdę o naturze Kocyka. Key'la zostaje przywiązana do deski. Dziewczynka ogląda przyboczną gwardię Matki i dowiaduje się, że rozpruła Mrok.
Wizje[]
Po zdjęciu z haków Ke'yla miała szereg wizji, w których widziała między innymi:
- kopyto Laal Szarowsłosej;
- miecz Reagwyra otoczony przez vaihirów;
- jasnowłosą niewolnicę modlącą się do swej bogini;
- obóz Sahrendey;
- ludzi tulących się do rzeźbionych słupów;
- Amureha Womreysa na koniu.
- Jest galop przez dym, są siwe tumany układające się w dziwne kształty ludzi, zwierząt, bestii. Jest kopyto, wielkie jak góra, siwa klacz objeżdża je po łuku, choć jej jeździec zdaje się tego nie zauważać. Jest gigantyczny miecz wbity w ziemię i grupa czwororękich stworzeń, które stoją i patrzą. acha im ręką.
- (Niebo ze stali. Opowieści z meekhańskiego pogranicza Robert M. Wegner)
- Duchy tańczą wokół i pokazują jej obrazy. Obóz Sahrendey ogarnięty chaosem. Setki, tysiące ludzi tulących się do rzeźbionych słupów. Amureh Womreys siedzi na koniu z toporem w ręku, twarz mu drży.
Jasnowłosa niewolnica klęczy na ziemi i wznosi dłonie w niemej modlitwie do swojej bogini. Płacze. - (Niebo ze stali. Opowieści z meekhańskiego pogranicza Robert M. Wegner)
Cytaty[]
Key'la nie daży zbyt wielkim szacunkiem Thowetha:
- Jak to powiedziała Usta Ziemi? Ofiarują Thowethowi krew i dusze? Key’la uniosła wzrok w niebo, patrząc na wznoszącego się nad nimi olbrzyma. Ledwo powstrzymała się od wygrażania mu pięściami. I co, mało ci jeszcze? Mało? To twoje dzieci. Twoi wyznawcy. Uratuj ich!
No tak. Teraz miała przynajmniej dowód, że ten krwistoczerwony gigant z pewnością jest prawdziwym bogiem. Bowiem jak wszyscy oni milczał.
("Każde martwe marzenie. Opowieści z meekhańskiego pogranicza" Robert M. Wegner)